การเลือกระดับไอออนิกของ โพลีอะคริลาไมด์

สำหรับกากตะกอนที่จะแยกน้ำออก สามารถคัดกรองสารตกตะกอนที่มีระดับไอออนิกต่างกันผ่านการทดลองขนาดเล็กเพื่อเลือกโพลีอะคริลาไมด์ที่เหมาะสมที่สุด ซึ่งไม่เพียงแต่สามารถบรรลุผลการตกตะกอนที่ดีที่สุดเท่านั้น แต่ยังช่วยลดปริมาณการให้ยาและประหยัดค่าใช้จ่ายอีกด้วย . กุญแจสำคัญในการเลือกระดับไอออนคือ:

(1) ขนาดของการจับตัวเป็นก้อน

ขนาดของการตกตะกอน: การตกตะกอนที่น้อยเกินไปจะส่งผลต่อความเร็วของการระบายน้ำ การตกตะกอนมากเกินไปจะจับตัวกับน้ำมากขึ้นและลดระดับของบิสกิตที่เป็นโคลน ขนาดของก้อนเนื้อสามารถปรับได้โดยการเลือกน้ำหนักโมเลกุลของโพลีอะคริลาไมด์

(2) ความแรงของตะกอน (ปริมาณความชื้น)

ความแข็งแรงของก้อนเนื้อ: ก้อนเนื้อควรคงตัวได้โดยไม่แตกหักจากแรงเฉือน การเพิ่มน้ำหนักโมเลกุลของโพลีอะคริลาไมด์หรือการเลือกโครงสร้างโมเลกุลที่เหมาะสมสามารถช่วยปรับปรุงความเสถียรของการตกตะกอนได้

(3) การผสมโพลีอะคริลาไมด์และตะกอน

โพลีอะคริลาไมด์ต้องทำปฏิกิริยาเต็มที่กับตะกอนที่ตำแหน่งหนึ่งในอุปกรณ์แยกน้ำเพื่อทำให้เกิดการจับตัวเป็นก้อน ด้วยเหตุนี้ ความหนืดของสารละลายโพลีอะคริลาไมด์จะต้องมีความเหมาะสม และจะต้องผสมกับตะกอนให้หมดภายใต้สภาวะของอุปกรณ์ที่มีอยู่ ทั้งสองอย่างผสมกันเป็นปัจจัยสำคัญสู่ความสำเร็จหรือไม่ ความหนืดของสารละลายโพลีอะคริลาไมด์สัมพันธ์กับน้ำหนักโมเลกุลและความเข้มข้นของสารเตรียม

(4) การละลายโพลีอะคริลาไมด์

เมื่อมีการละลายที่ดีเท่านั้นจึงจะสามารถทำให้เกิดผลการจับตัวเป็นก้อนได้เต็มที่ ดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ กระบวนการละลายของโพลีอะคริลาไมด์นั้นเป็นกระบวนการสุกของโพลีอะคริลาไมด์ บางครั้งจำเป็นต้องเร่งอัตราการละลายให้เร็วขึ้น ในกรณีนี้ คุณสามารถพิจารณาเพิ่มความเข้มข้นของสารละลายโพลีอะคริลาไมด์ได้

ดังนั้นการเลือกผลิตภัณฑ์ที่ดีที่สุดจะต้องพิจารณาจากการทดลองบีกเกอร์ในห้องปฏิบัติการ

จากที่กล่าวข้างต้นจะเห็นได้ว่าการเลือกน้ำหนักโมเลกุลและความเป็นไอออนิกนั้นไม่ได้สัมบูรณ์ ทางที่ดีควรทำการทดสอบแบบเลือกก่อนเลือกโพลีอะคริลาไมด์ และทางที่ดีควรทำการทดสอบการทำงานของเครื่องจักร ด้วยวิธีนี้ข้อมูลที่ได้รับจึงแม่นยำที่สุด และโพลีอะคริลาไมด์ที่เหมาะสมที่สุดจะคุ้มค่าและสูงกว่า