ตัวบ่งชี้ทางเทคนิคของ โพลีอะคริลาไมด์ โดยทั่วไปจะเป็นน้ำหนักโมเลกุล ระดับการไฮโดรไลซิส ระดับไอออนิก ความหนืด ปริมาณโมโนเมอร์ที่เหลือ ฯลฯ ดังนั้น คุณภาพของ PAM จึงสามารถตัดสินได้จากตัวชี้วัดเหล่านี้!

1. น้ำหนักโมเลกุล

น้ำหนักโมเลกุลของ PAM นั้นสูงมาก และได้รับการปรับปรุงอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา น้ำหนักโมเลกุลของ PAM ที่ใช้ในปี 1970 โดยทั่วไปมีหน่วยเป็นล้าน หลังจากทศวรรษที่ 1980 น้ำหนักโมเลกุลของ PAM ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดคือมากกว่า 15 ล้าน และบางส่วนถึง 20 ล้าน แต่ละโมเลกุลของ PAM เหล่านี้ถูกโพลีเมอไรเซชันจากอะคริลาไมด์หรือโซเดียมอะคริเลตมากกว่า 100,000 โมเลกุล (น้ำหนักโมเลกุลของอะคริลาไมด์คือ 71 และน้ำหนักโมเลกุลของ PAM ที่มีโมโนเมอร์ 100,000 ตัวคือ 7.1 ล้าน) โดยทั่วไป ประสิทธิภาพการตกตะกอนของ PAM ที่มีน้ำหนักโมเลกุลสูงจะดีกว่า น้ำหนักโมเลกุลของอะคริลาไมด์เท่ากับ 71 และน้ำหนักโมเลกุลของ PAM ที่มีโมโนเมอร์ 100,000 ตัวเท่ากับ 7.1 ล้าน น้ำหนักโมเลกุลของโพลีอะคริลาไมด์และอนุพันธ์มีตั้งแต่หลายแสนถึงมากกว่า 10 ล้าน และสามารถแบ่งออกเป็นน้ำหนักโมเลกุลต่ำ (น้อยกว่า 1 ล้าน) น้ำหนักโมเลกุลปานกลาง (1 ล้านถึง 10 ล้าน) น้ำหนักโมเลกุลสูง (10 ล้านถึง 15 ล้าน) และน้ำหนักโมเลกุลพิเศษ (มากกว่า 15 ล้าน) ตามน้ำหนักโมเลกุล

น้ำหนักโมเลกุลของสารอินทรีย์โพลิเมอร์แม้ในผลิตภัณฑ์เดียวกันจะไม่เหมือนกันอย่างสมบูรณ์ แต่น้ำหนักโมเลกุลที่ระบุคือค่าเฉลี่ย

2 ระดับของการไฮโดรไลซิสและระดับไอออนิก

ระดับไอออนิกของ PAM มีผลกระทบอย่างมากต่อผลการใช้งาน แต่ค่าที่เหมาะสมจะขึ้นอยู่กับประเภทและลักษณะของวัสดุที่ถูกบำบัด และจะมีค่าที่เหมาะสมที่สุดแตกต่างกันไปในแต่ละกรณี หากความแข็งแรงของไอออนของวัสดุที่รับการบำบัดสูง (ประกอบด้วยสารอนินทรีย์มากกว่า) ระดับไอออนของ PAM ที่ใช้ควรสูงกว่า และในทางกลับกัน ควรต่ำกว่า โดยทั่วไป ระดับของประจุลบจะเรียกว่า ระดับของไฮโดรไลซิส ระดับไอออนิกโดยทั่วไปหมายถึงไอออนบวก

ความเป็นไอออน =n/(m+n)*100%

PAM ที่ผลิตในระยะแรกถูกพอลิเมอร์จากโมโนเมอร์ของโพลีอะคริลาไมด์ ซึ่งแต่เดิมไม่มีหมู่ -COONa ก่อนใช้งาน ควรเติม NaOH ก่อนเพื่อให้ความร้อน เพื่อให้ส่วนหนึ่งของหมู่ -CONH2 ถูกไฮโดรไลซ์เป็น -COONa ปฏิกิริยาจะเป็นดังนี้:

-CONH2 + NaOH -→ -Coona + NH3↑ ก๊าซแอมโมเนียถูกปล่อยออกมาในระหว่างการไฮโดรไลซิส สัดส่วนของการไฮโดรไลซิสของกลุ่มเอไมด์ใน PAM เรียกว่าระดับของการไฮโดรไลซิสของ PAM ซึ่งเป็นระดับของประจุลบ การใช้ PAM ประเภทนี้ไม่สะดวก และประสิทธิภาพก็ไม่ดี (การไฮโดรไลซิสด้วยความร้อนจะทำให้น้ำหนักโมเลกุลและประสิทธิภาพของ PAM ลดลงอย่างมาก) และไม่ค่อยได้ใช้เลยหลังจากช่วงปี 1980

การผลิต PAM สมัยใหม่มีผลิตภัณฑ์ประจุลบที่หลากหลาย ผู้ใช้สามารถเลือกพันธุ์ที่เหมาะสมตามความต้องการและผ่านการทดสอบจริง ไม่จำเป็นต้องไฮโดรไลซิส หลังจากละลายน้ำแล้วสามารถนำไปใช้ได้ อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลตามจารีตประเพณี บางคนยังคงอ้างถึงกระบวนการสลายตัวของสารตกตะกอนว่าเป็นการไฮโดรไลซิส ควรสังเกตว่าความหมายของการไฮโดรไลซิสคือการเติมน้ำเพื่อย่อยสลายเป็นปฏิกิริยาเคมี การไฮโดรไลซิสของ PAM มีการปล่อยก๊าซแอมโมเนีย การละลายเป็นเพียงการกระทำทางกายภาพเท่านั้น ไม่มีปฏิกิริยาทางเคมี ทั้งสองมีความแตกต่างกันโดยธรรมชาติและไม่ควรสับสน

3, เนื้อหาโมโนเมอร์ที่เหลือ

ปริมาณโมโนเมอร์ที่เหลือของ PAM หมายถึงปริมาณอะคริลาไมด์โมโนเมอร์ในกระบวนการพอลิเมอไรเซชันของอะคริลาไมด์เป็นโพลีอะคริลาไมด์ ซึ่งไม่ได้ทำปฏิกิริยาอย่างสมบูรณ์และสุดท้ายยังคงอยู่ในผลิตภัณฑ์โพลีอะคริลาไมด์ และเป็นตัวแปรสำคัญในการวัดว่าเหมาะสำหรับอาหารหรือไม่ อุตสาหกรรม. โพลีอะคริลาไมด์ไม่เป็นพิษ แต่อะคริลาไมด์มีความเป็นพิษอยู่บ้าง ในโพลีอะคริลาไมด์อุตสาหกรรม หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ปริมาณโมโนเมอร์อะคริลาไมด์ที่ยังไม่เกิดโพลิเมอร์จะหลงเหลืออยู่ ดังนั้นปริมาณโมโนเมอร์ที่ตกค้างในผลิตภัณฑ์ PAM จะต้องได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวด กฎระเบียบระหว่างประเทศกำหนดให้ปริมาณโมโนเมอร์ตกค้างของ PAM ที่ใช้ในอุตสาหกรรมน้ำดื่มและอาหารไม่เกิน 0.05% มูลค่าของสินค้าต่างประเทศที่มีชื่อเสียงต่ำกว่า 0.03%

4. ความหนืด

สารละลาย PAM มีความหนืดมาก ความหนืดของสารละลาย PAM ที่มีน้ำหนักโมเลกุลสูงกว่าจะมากกว่า เนื่องจากโมเลกุลขนาดใหญ่ของ PAM เป็นสายโซ่ยาวและบางที่มีความต้านทานต่อการเคลื่อนที่ในสารละลายได้ดี สาระสำคัญของความหนืดคือการสะท้อนขนาดของแรงเสียดทานในสารละลาย หรือที่เรียกว่าค่าสัมประสิทธิ์แรงเสียดทานภายใน ความหนืดของสารละลายของสารอินทรีย์โพลิเมอร์ทุกชนิดมีค่าสูง และเพิ่มขึ้นตามน้ำหนักโมเลกุลที่เพิ่มขึ้น วิธีการหาน้ำหนักโมเลกุลของสารอินทรีย์โพลิเมอร์คือการหาค่าความหนืดของสารละลายที่มีความเข้มข้นจำนวนหนึ่งภายใต้เงื่อนไขบางประการ จากนั้นจึงคำนวณน้ำหนักโมเลกุลตามสูตรที่เรียกว่า "น้ำหนักโมเลกุลเฉลี่ยของความหนืด"